Miłość – inna niż wszystkie.

Polub i udostępnij:

Nieważne, że nie na temat. Nieważne, że nie pisałam długo. Nie piszę na siłę aby coś było. Piszę gdy mam coś ważnego do powiedzenia. Nieważne, że dla niektórych będzie to nieważne. Zatrzymuję uczucia i myśli. Dla mnie jest mega ważne. Szczęście i miłość to niby oczywiste ale odczuwalne na milion sposobów. W zależności od sytuacji. Na mnie spadło jedno i drugie. I to jednocześnie. Oczywiście pech nie odpuszcza i towarzyszy wciąż, ale jakby schudł, taki mniejszy jest ostatnio. 

Miłość – inna niż wszystkie.

W domu, w którym się wychowywałam odkąd pamiętam były zwierzęta. Kiedyś pies czy kot tak po prostu biegały po ulicach. Takie bezpańskie i samotne. I raz na kilka lat, któreś mówiło do mnie, że mnie kocha i musi ze mną mieszkać. I tak z oczami kota ze shreka jako mała dziewczynka błagałam w domu aby ten mały i biedny piesek czy kotek był z nami. Że będę z nim wychodzić, że będę karmić i czesać. Zawsze miałam zwierzaka w domu. I to byli moi najlepsi przyjaciele. Zawsze. I na zawsze. Ale skrycie miałam marzenie – mieć takiego jednego psa – Wodołaza.

Ale rzeczywistość i dorosłość

Pokazała, że chcieć to nie móc. Dziesięć lat temu, gdy wynajmowaliśmy mieszkanie nie było nawet mowy o mini malutkim psie, a co dopiero o moim “szczeniaczku”.  Mogliśmy mieć jedynie koteczka, taki”braciszek” dla Zu i dla mnie “drugie upragnione wtedy dziecko”. To był “Rudy zadzior na dzielnicy”. Kot domagający się wychodzenia na smyczy dookoła bloku i ganiający wilczury. Najmądrzejszy kot na świecie. Dzisiaj jest z nami pięcioletni, spokojny łagodny i dostojny drugi kiciuś. Totalne przeciwieństwo pierwszego. To kot, którego wołamy gwizdaniem. Spokojny olbrzym przybiegający za każdym razem.

Od dwóch lat niemal codziennie

Dyskutowałam, namawiałam i prosiłam męża, żeby zgodził się na psa.  To musiała być wspólna decyzja. Niczego tak mocno nie pragnęłam jak piesia. Mojego czarnego niedźwiedzia. Jest dom. Jest działka. Jest kizia mizia ale smutna. Piesior to była kwestia czasu. I nadszedł ten dzień.

Szukałam hodowli

Nie zależało mi na rodowodzie. Zależało mi na psie z dobrego domu. Po mądrych i łagodnych rodzicach. Wychowanym w domu a nie w kojcu czy w klatkach. Brzydzę się pseudo hodowlami. Na początku szukałam mojego czarnego niedźwiedzia. Mąż nie był do końca przekonany do tej rasy. I pokazał mi psa wiecznie uśmiechniętego. Łagodnego choć olbrzymiego. U ludzi także non stop uśmiechniętych. Think positive! I to był on. Od razu wiedziałam, że chcę psa właśnie tej rasy. I znalazłam. Berneński Pies Pasterski. Ze wspaniałej hodowli.

Urodził się dzień przed moimi imieninami

Gdy zadzwoniłam, z dziesięciu szczeniaczków wolny i nie zarezerwowany był tylko jeden – “Zielony”. Trochę inny iż pozostałe psiaki. Był inny – tak jak ja. Różnił się od pozostałych maluchów, tym, że miał mniej biały pyszczek od innych maluchów. Gdy pojechaliśmy zobaczyć go na żywo, okazało się, że jeszcze jeden chłopczyk jest wolny. I to był ten, którego upatrzył sobie od początku mój mąż. Taki bunio.  Mogliśmy jeszcze zmienić decyzję i tak zrobiliśmy… (choć w głębi moim był “zielony”).

Teraz jak piszę, śpi obok mnie

Z głową na mojej stopie, przytulony i cieplutki. Jest mój. Gruba i puszysta kluska. Uwielbia się przytulać, całować jest prawdziwym pieszczochem. Jak dzidziuś, śpi,  je, i się załatwia. Osiem twardych dowodów na dobę, posiłki o tych samych porach, szczęśliwy i wiecznie uśmiechnięty niedźwiadek. I mnóstwo “białego do całowania”! Szczeka, gryzie, liże i siada na stopach tym swoim ciężkim misiowym zadkiem. Prawdziwy Berni. Kochana i  puszysta przylepa. Mogę śmiało powiedzieć na głos: kocham i jestem szczęśliwa! Nieważne, że wstaje co 3 godziny na siku, kupę i papu, że siadam w środku nocy na podłodze między dorosłym kotem i malutkim szczeniaczkiem – a one w tym czasie smaczne śpią.

Jadąc po synka wszystko było nie tak

Tuż przed wjazdem do Katowic nasze auto stanęło. Na środku autostrady. Tuż przed znakiem “Katowice”. Nie dało się dalej jechać. Na szczęście, mieliśmy przyjaciół (tak chyba mogę ich nazwać), widziałam ich wtedy dopiero drugi raz. Przyjechali po nas, zaciągnęli auto do siebie na posesję, a nas zawieźli po Syneczka (do Mysłowic) a potem czekaliśmy wspólnie na autoholowanie. Cały dzień spędziliśmy u nich mimo, że planowaliśmy spotkać się tylko rano na “małą kawkę”. Cały dzień, nasza trójka u nich, razem z małym “psim noworodkiem” i mimo, że mieli plany na popołudnie (urodziny babci -dziesiąte któreś tam) nie dali nam zupełnie odczuć że przeszkadzamy.

Podobnie mieliśmy z naszym obecnym koteczkiem 5 lat temu

To był 15 sierpnia 2011 poniedziałek, święto, dzień wolny od pracy i bardzo gorący. Umówiliśmy się wtedy na odbiór Gufisia wieczorem, bo nie mieliśmy klimatyzacji w aucie. Jechaliśmy pod Łódź (Aleksandrów Łódzki). Mieliśmy być na godz. 20-tą. Zdążyliśmy wyjechać 12 kilometrów od domu i auto zdechło. Zupełnie. Wróciliśmy do domu zrozpaczeni (najbardziej ja z Zu). Mieliśmy wtedy jeszcze drugie auto. Ale nie zatankowane. A kasa to tylko tyle ile na kicię. I wtedy sąsiad, od którego w życiu byśmy się nie spodziewali, wyciągnął kasę i nam ją pożyczył.  Pojechaliśmy, tuż przed północą odebraliśmy kotka, zawstydzeni porą, wróciliśmy do domu.

Pech. No, cóż

Mimo, że zostałam bez auta, w naszej obecnej sytuacji nie wróży to raczej rychłej naprawy, wycieczka kosztowała nas zdecydowanie drożej niż planowaliśmy, ale zupełnie mnie to nie smuci i nie denerwuje. Jestem szczęśliwa. Mam ukochanego syneczka, auto mogło rozklekotać się w gorszej sytuacji, mogło stanowić duże zagrożenie,  zdobyliśmy przyjaciół i wróciliśmy cali i zdrowi do domu z “syneczkiem”. Cóż mi więcej do szczęścia dzisiaj? Think positive! Miłość – inna niż wszystkie.

Polub i udostępnij: